„Stan ustawicznych walk, niepewności i lęku o najbliższą przyszłość trwał do dn. 23 sierpnia, w tym bowiem dniu Powstańcy przypuścili szturm do Komendy Policji niemieckiej. Uderzyli naraz z kilku stron, od ul. Czackich, Świętokrzyskiej i od Konwiktu, podłożywszy pod bramę łączącą go z kościołem Świętokrzyskim, a raczej z zakrystią duży ładunek dynamitu. Od wybuchu wypadły wszystkie szyby w całym naszym budynku i kościele. Powstańcy wdarli się do świątyni i poprzez nią rzucili na Komendę. Wśród zaciekłych zapasów podpalono wszystkie domy, w których mieściła się Komenda. Zdobyła ją grupa poruczników „Lewara” i „Harnasia”, z których pierwszy został ranny, a drugi później zginął.

         Wtedy właśnie dn. 23 sierpnia został zniszczony kościół Świętokrzyski. Niemcy bowiem przekonawszy się, że Powstańcy umocnili się na tej pozycji, zaczęli ją obsypywać gradem pocisków. Od nich zapaliły się i zgorzały obie wieże, dach świątyni, dwa ołtarze /Najświętszego Sakramentu i św. Rocha/ i kaplica Najświętszej Panny Marii. Księża wraz z Powstańcami ratowali kościół z narażeniem życia pośród morza ognia i raz po raz padających nowych pocisków. Cały kościół trząsł się od wybuchów, ogień w nim aż szumiał, dokoła panował straszliwy żar. Beznadziejność! Przy tem zburzono nasz dom mieszkalny, reszty zniszczenia dokonał ogień. Księża nie mając gdzie mieszkać, rozproszyli się”.