Chrystus otaczał chorych specjalną troską. Odwiedzał ich i podnosił na duchu. Przezwyciężył szeroko rozpowszechniony w Jego czasach pogląd, że każda choroba była karą za grzechy osobiste. Choroba, choć wiąże się z grzesznością ludzką, to jednak nie może uchodzić całkowicie za karę. Taki wniosek można wyciągnąć ze słów Jezusa skierowanych do uczniów, którzy pytali Go o powód ślepoty napotkanego przez nich człowieka: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice? Jezus odpowiedział: Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże” (J 9:2-3)”. Współczucie Chrystusa dla chorych oraz liczne uzdrowienia z różnego rodzaju chorób są wymownym znakiem, że „Bóg łaskawie nawiedził lud swój” (Łk 7:16) i że Królestwo Boże jest bliskie. Jezus ma nie tylko moc uzdrawiania, lecz także moc przebaczania grzechów. Przyszedł, by uleczyć całego człowieka, czyli zarówno jego duszę jak i ciało. Jego współczucie dla wszystkich cierpiących posuwa się tak daleko, że Jezus utożsamia się z nimi: „Byłem chory, a odwiedziliście Mnie” (Mt 25:36).

     Chrystus polecił apostołom troszczyć się o ludzi chorych i udzielił im władzy uzdrawiania fizycznego oraz duchowego (Mk 6:12-13; 16:17-18), która uobecnia się w czasie udzielania sakramentu chorych. Podstawą biblijną tego sakramentu jest List św. Jakuba, gdzie czytamy: „Jest ktoś chory miedzy wami, niech wezwie się kapłanów Kościoła. Niech się nad nim modlą i namaszczą go olejem w imię Pana. Modlitwa płynąca z wiary zbawi chorego. Podniesie go Pan, a gdyby był w grzechach, będą mu odpuszczone” (Jk 5:14-15). Ten tekst wskazuje na obrzęd sakramentalny, to jest namaszczenie i modlitwę wraz z jego skutkami, którymi są: ulga w cierpieniu, podniesienie na duchu, odpuszczenie grzechów a nawet zdrowie. Choć Duch Święty do dzisiaj udziela niektórym specjalnego charyzmatu uzdrawiania, by ukazać moc łaski Zmartwychwstałego, to nawet najbardziej intensywne modlitwy nie przynoszą uzdrowienia wszystkich chorób. Świadczy o tym już sam św. Paweł, który usłyszał od Pana: „Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali” (2 Kor 12:9) oraz sam wyznał, że cierpienia, jakie znosi, mają sens ponieważ ze swej strony w swoim ciele dopełnia on braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół (Kol 1:24).

     Kościół wierzy i wyznaje, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą - namaszczenie chorych. Sakrament ten znany jest w tradycji liturgicznej na Wschodzie i na Zachodzie gdzie mamy już od czasów starożytnych świadectwa o namaszczaniu chorych poświęconym olejem. W ciągu wieków namaszczenie chorych było coraz częściej udzielane wyłącznie umierającym. Z tego powodu otrzymało ono nazwę „ostatniego namaszczenia”. Pomimo tej ewolucji Kościół w liturgii nigdy nie przestawał prosić Pana, by chory odzyskał zdrowie, jeśli to służyłoby jego zbawieniu. Stąd namaszczenie chorych nie jest sakramentem przeznaczonym jedynie dla tych, którzy znajdują się w niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednią zatem porą na przyjęcie tego sakramentu jest moment, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. Jest rzeczą stosowną przyjąć sakrament namaszczenia chorych przed trudną operacją. Odnosi się to także do osób starszych, u których pogłębia się słabość.

     Sakrament namaszczenia chorych może być udzielony jedynie przez kapłana który wkłada w milczeniu ręce na głowę chorego modląc się nad nim w ciszy w wierze Kościoła. Następnie kapłan namaszcza głowę i ręce chorego olejem poświęconym w Wielki Czwartek przez biskupa wypowiadając słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego” oraz „Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie” Po każdym wezwaniu chory odpowiada „Amen”.

     1. Pierwszą łaską sakramentu namaszczenia chorych jest łaska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudności związane ze stanem ciężkiej choroby lub niedołęstwem starości. Ta łaska jest darem Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusom złego ducha, szczególnie przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią. Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli taka jest wola Boża. Ponadto, „jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5:15).
     2. Przez łaskę tego sakramentu chory otrzymuje siłę i dar głębszego zjednoczenia z męką Chrystusa. Jest on w pewien sposób konsekrowany, by przynosić owoc przez upodobnienie do odkupieńczej śmierci Zbawiciela. Cierpienie - następstwo grzechu pierworodnego - otrzymuje nowe znaczenie: staje się uczestnictwem w zbawczym dziele Jezusa.
     3. Chorzy, którzy przyjmują ten sakrament, „łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzają dobra Ludowi Bożemu”. Celebrując ten sakrament, Kościół w komunii świętych wstawia się w intencji chorego. Ze swej strony chory przez łaskę tego sakramentu przyczynia się do uświęcenia Kościoła i do dobra wszystkich ludzi, dla których Kościół cierpi i ofiaruje się przez Chrystusa Bogu Ojcu.
     4. Sakrament namaszczenia chorych przygotowuje od ostatniego przejścia gdy udzielany jest on tym, którzy zbliżają się do kresu życia. Namaszczenie chorych jest ostatnie w szeregu świętych namaszczeń, które wyznaczają etapy życia chrześcijanina: namaszczenie przy chrzcie wycisnęło na nas pieczęć nowego życia; namaszczenie przy bierzmowaniu umocniło nas do życiowej walki. To ostatnie namaszczenie otacza koniec naszego ziemskiego życia jakby ochroną, zabezpieczającą nas na ostatnią walkę przed wejściem do domu Ojca.

     Sakramentu chorych można udzielić tyle razy, ile razy zachodzi potrzeba, nawet w tej samej chorobie, gdy stan się pogorszy. Duszpasterz i odpowiednio pouczeni przez niego wierni winni czuwać nad tym, aby każdy chory na czas mógł otrzymać sakrament chorych.

     Sakrament namaszczenia chorych powinien być sprawowany wspólnotowo, najlepiej podczas Mszy św. lub specjalnego nabożeństwa. Jeżeli jednak taka możliwość jest wykluczona przez zły stan zdrowia chorego wówczas sakrament namaszczenia powinien być udzielony indywidualnie w domu chorego. Zapraszając kapłana należy przygotować: stół nakryty białym obrusem, krzyż z dwiema płonącymi świecami, talerzyk z kawałkiem waty.



                                                                            Tekst przygotowany na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego nr. 1499 - 1532.